هفت سال بعد ژوزف پلاتو Joseph Plateau متخصص فیزیک از بلژیک فناکیستوسکوپ Phenakistoskope را اختراع کرد.
  فناکیستوسکوپ
این دستگاه نیز از صفحه ای مدور که به دسته ای متصل است ساخته می شود و شبیه اسباب بازی بچه هاست. صفحه آزادانه و براحتی به دور خود می چرخد و در پیرامون آن اشکالی در مراحل مختلف حرکات نقاشی شده است، نقاشی ها بوسیله ی شکاف هایی از یکدیگر جدا شده اند، صفحه را در مقابل آینه نگه می دارند و می چرخانند. اگر بیننده از میان شکاف ها نگاه کند، در آینه یک اسب در حال دویدن یا تصاویر معجزه آمیز دیگری را مشاهده خواهد کرد.
ویلیام جورج هورنر William George Horner از بریتانیا اولین کسی بود که تصاویر متحرک را برای بیشتر از یک بیننده، ابداع کرد. وی این کار را با اختراع زئوتروپ Zeo Trope عملی ساخت.
 زئوتروپ
در زئوتروپ تماشاگران از شکاف های یک استوانه که به سرعت بدور خود می چرخید، و در داخل آن نواری از نقاشی ها قرار داشت، نگاه می کردند. سرعت چرخش استوانه بدور خود باعث می شد شکاف ها تار شوند و به شکل پنجره ای درآیند که از میان آن تصاویر ایستای روی نوار داخل استوانه، به حرکت درآیند. برای تنوع هم نوار نقاشی ها را می شد با نوارهای دیگری که نقاشی متفاوتی دارند، تعویض کرد.اما سیکل های حرکت نقاشی شده محدود و تکراری بود، مثل سگی که از داخل یک حلقه می پرد. یا بینی دلقکی بلا انقطاع دراز و کوتاه می شود.
دور اندیشی امیل رینود Emile Reynaud فرانسوی بود که باعث شد در تکامل فیلم انیمیشن، دو گام اساسی به جلو برداشته شود. اولین گام در ارتباط با اختراع پراکسینوسکوپ Praxinoscope ساخت او در سال 1877 بود.
 پراکسینوسکوپ
این دستگاه بسیار پیشرفته تر از زئوتروپ بود که تصاویر متحرک را بر روی یک استوانه ی در حال چرخیدن و در حال عبور از چشمان تماشاگران، به نمایش می گذاشت. رینود که خود نقاش اسلاید های فانوس جادو بود، 15 سال بعدی را صرف اصلاح اختراعش کرد تا سرانجام روشی را پیدا کرد که بوسیله ی آن توهم ایجاد شده با دستگاه زئوتروپ را با تصاویری که در نمایش فانوس جادو پرتوافکنی می شد در هم ادغام کرد و آن را تئاتر پراکسینوسکوپ نامید. در این تئاتر از نور و آینه ها استفاده می شد تا سیکل محدودی از اشکال در حال حرکت را در مقابل پس زمینه ای که بر روی صحنه ای شبیه یک صحنه ی تئاتر اسباب بازی پرتو افکنده شده بود، به نمایش بگذارد. رینود بعد از این ابتکار جلوتر رفت و اختراعش را بهتر کرد و این بار آن را تئاتر اپتیک Theatre Optique نامید و آن را برای اولین بار در موزه ی Gervin در پاریس، به سال 1892 به نمایش گذاشت.
 تئاتر اپتیک
در تئاتر اپتیک در واقع با ماشینی دقیق تصاویر متحرک و پس زمینه ها به طور همزمان بر روی یک پرده پرتو افکنی می شد.نمایشی به نام پانتومیم نورانی Pantomimes Lumineuses معروف شده بود، و بوسیله ی تئاتر اپتیک به نمایش در می آمد، فقط به نشان دادن سیکل های کوتاه حرکتی به وسیله ی پراکسینوسکوپ محدود نمی شد. بلکه به مدت 15 دقیقه ادامه داشت و شامل 500 تصویر نقاشی شده بر روی نوار شفاف ژلاتینی بود. با اینکه مکانیزم این دستگاه به وسیله ی دست به حرکت در می آمد و برای شخصی که با آن نمایش می داد بسیار پر زحمت بود، اختراع تدابیر متعدد سینمایی از جمله ماسوره فیلم و سوراخ هایی روی فیلم برای چرخ دنده دار در آن حائز اهمیت بسیار بود. مکانیزم سوراخ های روی فیلم و چرخ دندانه دار، تصاویر را در وضوح نگه می داشت و در عین حال آنها را به جلو می راند. جالب است که رینود، به جای تصاویر عکسبرداری شده، از تصاویری که ترسیم می کرد استفاده می برد و هر فیلم انیمیشنی که بعد ار او ساخته شده و از نقاشی خطی استفاده کرده، دنباله رو تصاویر متحرکی که رینود اختراع کرده بوده است.
فیلم های رینود ساده و بعضی وقت ها کمی نیش دار و بی احتیاط بودند. موضوع آنها عمدتا مربوط به عشق و رقابت بود. برای مثال یک خانم جوان در محل تفریحی و استراحتگاهی کنار دریا، به یکی از کابین های ساحل دریا می رود تا لباس عوض کندو لباس شنا بپوشد. بی خبر از اینکه مردی از سوراخ در به او نگاه می کند. در پایان مرد جوانی با لگد مرد بی تربیت را می راند و بعد به خاطر رشادت پاداش می گیرد و اجازه می یابد خانم جوان را در شنا همراهی کند. تماشاگران از دیدن این تصاویر متحرک بسیار مشهور و متحیر می شدند. اما سرعت پیشرفت در این نوع وسایل باعث شد سرگرمی های جدیدی ابداع شود و تئاتر اپتیک رینود در پشت سر بماند.
ویرایش توسط 3dman : 23-06-2010 در ساعت 09:06 PM
|